Beblia

	2014 کتاب مقدس فارسی امثال ۳۱


ذخیره یادداشت ها

۱ [1]

سخنان لِموئیل شاه، وحی‌ای که مادرش به او تعلیم داد:

۲ [2]

«چه گویم ای پسرم، چه گویم ای پسر رحِمِ من، چه گویم ای پسر نذرهای من؟

۳ [3]

نیروی خویش را صرف زنان مکن، و نه قوّت خویش را صرف آنان که شاهان را به نابودی می‌کشند.

۴ [4]

«ای لِموئیل، شاهان را نمی‌شاید، شاهان را نمی‌شاید که شراب نوشند، و نه حاکمان را که مشتاق مُسکِرات باشند.

۵ [5]

مبادا بنوشند و قوانین را از یاد ببرند، و حق را از مظلومان سلب کنند.

۶ [6]

مُسکِرات را به آنان ده که هلاک می‌شوند، و شراب را به تلخکامان؛

۷ [7]

تا بنوشند و فقر خویش فراموش کنند و تیره‌روزی خویش دیگر به یاد نیاورند.

۸ [8]

«دهان خود را برای بی‌زبانان بگشا، به‌خاطر دادرسی همۀ بیچارگان.

۹ [9]

دهان بگشا و عادلانه داوری کن؛ فقیران و نیازمندان را دادرسی نما.»

۱۰ [10]

کیست که همسری شایسته تواند یافت؟ ارج او از یاقوت بس فزونتر است.

۱۱ [11]

دل شوهرش بر وی اعتماد دارد و از هیچ سودی کم نخواهد داشت.

۱۲ [12]

در همۀ روزهای زندگی خویش به شوهرش نیکی خواهد کرد، نه بدی.

۱۳ [13]

پشم و کتان را می‌جوید و با دستان خویش به رغبت کار می‌کند.

۱۴ [14]

همچون کشتیهای بازرگانان است که خوراک خویش از دوردستها می‌آورد.

۱۵ [15]

آنگاه که هنوز شب است، برمی‌خیزد؛ طعام برای اهل خانۀ خود فراهم می‌کند و کنیزان خویش را نصیبها می‌دهد.

۱۶ [16]

مزرعه‌ای در نظر می‌گیرد و آن را می‌خرد؛ از دسترنج خویش تاکستانی غرس می‌کند.

۱۷ [17]

با عزم راسخ به کار مشغول می‌گردد و نیروی بازوان خویش را به کار می‌گیرد.

۱۸ [18]

منفعت تجارت خود را می‌بیند، و چراغش در شب خاموش نمی‌گردد.

۱۹ [19]

دستان خویش به دوک دراز می‌کند و انگشتانش چرخ را می‌گیرد.

۲۰ [20]

فقیران را با روی گشاده می‌پذیرد و دستانش را به روی نیازمندان می‌گشاید.

۲۱ [21]

چون برف ببارد، دغدغۀ اهل خانۀ خویش ندارد، چه همۀ اهل خانۀ او جامۀ گرم به تن دارند.

۲۲ [22]

برای بستر خود ملحفه می‌دوزد؛ کتان لطیف و ارغوان می‌پوشد.

۲۳ [23]

شوهرش را در دروازه‌های شهر می‌شناسند، و با مشایخ ولایت می‌نشیند.

۲۴ [24]

جامه‌های کتانْ دوخته، می‌فروشد، برای بازرگانان شالها تهیه می‌کند.

۲۵ [25]

قوّت و عزّت، جامۀ اوست؛ و بر روزهای آینده لبخند می‌زند.

۲۶ [26]

دهان خود را حکیمانه می‌گشاید، و تعلیم محبت‌آمیز بر زبان اوست.

۲۷ [27]

بر امور اهل خانۀ خویش نظارت می‌کند، و نان بیکارگی نمی‌خورد.

۲۸ [28]

فرزندانش برخاسته، او را مبارک می‌خوانند؛ شوهرش نیز او را می‌ستاید:

۲۹ [29]

«زنان بسیار کارهای شایسته کرده‌اند، اما تو بر آنها همه پیشی گرفته‌ای.»

۳۰ [30]

جذابیت فریبنده است و زیبایی زودگذر؛ اما زنی را که از خداوند می‌ترسد، باید ستود.

۳۱ [31]

او را از ثمرۀ دستانش بدهید، باشد که کَرده‌هایش وی را در دروازه‌های شهر بستایند.