Beblia

	2014 کتاب مقدس فارسی جامعه ۱


ذخیره یادداشت ها

۱ [1]

سخنان ’معلم‘، پسر داوود، که در اورشلیم پادشاه بود:

۲ [2]

بطالت کامل! ’معلم‘ می‌گوید، بطالت کامل! همه چیز باطل است!

۳ [3]

انسان را از تمام محنتی که زیر آفتاب می‌کشد چه سود؟

۴ [4]

نسلها می‌آیند و می‌روند، اما زمین تا ابد پابرجاست.

۵ [5]

آفتاب طلوع می‌کند و آفتاب غروب می‌کند، و باز به جایی که از آن طلوع کرد، می‌شتابد.

۶ [6]

باد به جانبِ جنوب می‌وزد، و به سوی شمال دور می‌زند؛ دور زنان، دور زنان می‌رود، و بر مدارِ خود، به جای نخست بازمی‌گردد.

۷ [7]

نهرها جملگی به دریا جاری می‌شوند، اما دریا هرگز پر نمی‌شود، بلکه نهرها به جایی که از آن جاری شدند، دوباره بازمی‌گردند.

۸ [8]

همه چیز ملال‌آور است، چندان که آدمی وصف نتواند کرد. چشم از دیدن سیر نمی‌شود، و گوش از شنیدن پُر نمی‌گردد.

۹ [9]

آنچه بوده است، باز هم خواهد بود، و آنچه شده است، باز هم خواهد شد؛ زیرِ آفتاب هیچ چیزِ تازه نیست.

۱۰ [10]

آیا چیزی هست که درباره‌اش بتوان گفت: «ببین، این تازه است»؟ بلکه آن نیز در اعصار پیش از ما بوده است.

۱۱ [11]

یادی از امور پیشین نمی‌شود، و از امور آینده نیز در میان کسانی که زان پس خواهند آمد، یادی نخواهد شد.

۱۲ [12]

من، ’معلم‘، در اورشلیم بر اسرائیل پادشاه بودم،

۱۳ [13]

و دل خویش بر آن نهادم تا در بابِ هرآنچه زیر آسمان کرده می‌شود، با حکمت تحقیق و تفحص کنم. خدا کاری ناخوشایند به بنی‌آدم سپرده تا بدان مشغول باشند!

۱۴ [14]

من هرآنچه را که زیر آفتاب کرده می‌شود دیدم، و اینک جملگی بطالت است و در پیِ باد دویدن.

۱۵ [15]

کج را راست نتوان کرد، و آنچه را که نیست نتوان شمرد.

۱۶ [16]

با خود اندیشیدم: «حکمتِ فراوان اندوخته‌ام، بیش از همۀ آنان که پیش از من بر اورشلیم فرمان رانده‌اند. دل من، حکمت و معرفت را به‌فراوانی ادراک کرده است.»

۱۷ [17]

پس دل بر آن داشتم که هم حکمت و هم دیوانگی و حماقت را بشناسم، اما دریافتم که این نیز در پیِ باد دویدن است.

۱۸ [18]

زیرا که در حکمتِ بسیار، اندوهِ بسیار است؛ آن که بر دانش می‌افزاید، بر رنج می‌افزاید.