Beblia

	2014 کتاب مقدس فارسی لوقا ۱


ذخیره یادداشت ها

۱ [1]

از آنجا که بسیاری دست به تألیف حکایت اموری زده‌اند که نزد ما به انجام رسیده است،

۲ [2]

درست همان‌گونه که آنان که از آغاز شاهدان عینی و خادمان کلام بودند به ما سپردند،

۳ [3]

من نیز که همه چیز را از آغاز به‌دقّت بررسی کرده‌ام، مصلحت چنان دیدم که آنها را به شکلی منظم برای شما، عالیجناب تِئوفیلوس، بنگارم،

۴ [4]

تا از درستی آنچه آموخته‌اید، یقین پیدا کنید.

۵ [5]

در زمان هیرودیس، پادشاه یهودیه، کاهنی می‌زیست، زکریا نام، از کاهنان گروه اَبیّا. همسرش اِلیزابِت نیز از تبار هارون بود.

۶ [6]

هر دو در نظر خدا پارسا بودند و مطابق همۀ احکام و فرایض خداوند بی‌عیب رفتار می‌کردند.

۷ [7]

امّا ایشان را فرزندی نبود، زیرا اِلیزابِت نازا بود و هر دو سالخورده بودند.

۸ [8]

یک بار که نوبتِ خدمت گروه زکریا بود، و او در پیشگاه خدا کهانت می‌کرد،

۹ [9]

بنا به رسم کاهنان، قرعۀ دخول به قُدسِ معبدِ خداوند و سوزاندن بخور به نام وی افتاد.

۱۰ [10]

در زمان سوزاندن بخور، تمام جماعتْ بیرون سرگرم دعا بودند

۱۱ [11]

که ناگاه فرشتۀ خداوند، ایستاده بر جانب راست مذبح بخور، بر زکریا ظاهر شد.

۱۲ [12]

زکریا با دیدن او، بهت‌زده شد و ترس وجودش را فرا گرفت.

۱۳ [13]

امّا فرشته به او گفت: «ای زکریا، مترس! دعای تو مستجاب شده است. همسرت اِلیزابِت برای تو پسری به دنیا خواهد آورد و تو او را یحیی خواهی نامید.

۱۴ [14]

تو سرشار از شادی و خوشی خواهی شد، و بسیاری نیز از میلاد او شادمان خواهند گردید،

۱۵ [15]

زیرا در نظر خداوند بزرگ خواهد بود. یحیی نباید هرگز به شراب یا دیگر مُسکِرات لب زند. حتی از شکم مادر، پر از روح‌القدس خواهد بود،

۱۶ [16]

و بسیاری از قوم اسرائیل را به سوی خداوند، خدای ایشان باز خواهد گردانید.

۱۷ [17]

او به روح و قدرت ایلیا، پیشاپیش خداوند خواهد آمد تا دل پدران را به سوی فرزندان، و عاصیان را به سوی حکمت پارسایان بگرداند، تا قومی آماده برای خداوند فراهم سازد.»

۱۸ [18]

زکریا از فرشته پرسید: «این را از کجا بدانم؟ من مردی پیرم و همسرم نیز سالخورده است.»

۱۹ [19]

فرشته پاسخ داد: «من جبرائیلم که در حضور خدا می‌ایستم. اکنون فرستاده شده‌ام تا با تو سخن گویم و این بشارت را به تو رسانم.

۲۰ [20]

اینک لال خواهی شد و تا روز وقوع این امر، یارای سخن گفتن نخواهی داشت، زیرا سخنان مرا که در زمان مقرر به حقیقت خواهد پیوست، باور نکردی.»

۲۱ [21]

در این میان، جماعت منتظر زکریا بودند و حیران از طول توقف او در قُدس.

۲۲ [22]

چون بیرون آمد، نمی‌توانست با مردم سخن گوید. پس دریافتند رؤیایی در قُدس دیده است، زیرا تنها ایما و اشاره می‌کرد و توان سخن گفتن نداشت.

۲۳ [23]

زکریا پس از پایان نوبت خدمتش، به خانۀ خود بازگشت.

۲۴ [24]

چندی بعد، همسرش اِلیزابِت آبستن شد و پنج ماه خانه‌نشینی اختیار کرد.

۲۵ [25]

اِلیزابِت می‌گفت: «خداوند برایم چنین کرده است. او در این روزها لطف خود را شامل حال من ساخته و آنچه را نزد مردم مرا مایۀ ننگ بود، برداشته است.»

۲۶ [26]

در ماه ششم، جبرائیل فرشته از جانب خدا به شهری در جلیل فرستاده شد که ناصره نام داشت،

۲۷ [27]

تا نزد باکره‌ای مریم نام برود. مریم نامزد مردی بود، یوسف نام، از خاندان داوود.

۲۸ [28]

فرشته نزد او رفت و گفت: «سلام بر تو، ای که مورد لطف قرار گرفته‌ای. خداوند با توست.»

۲۹ [29]

مریم با شنیدن سخنان او پریشان شد و با خود اندیشید که این چگونه سلامی است.

۳۰ [30]

امّا فرشته وی را گفت: «ای مریم، مترس! لطف خدا شامل حال تو شده است.

۳۱ [31]

اینک آبستن شده، پسری خواهی زایید و نامش را عیسی خواهی نهاد.

۳۲ [32]

او بزرگ خواهد بود و پسر خدای متعال خوانده خواهد شد. خداوندْ خدا تخت پادشاهی پدرش داوود را به او عطا خواهد فرمود.

۳۳ [33]

او تا ابد بر خاندان یعقوب سلطنت خواهد کرد و پادشاهی او را هرگز زوالی نخواهد بود.»

۳۴ [34]

مریم از فرشته پرسید: «این چگونه ممکن است، زیرا من با مردی نبوده‌ام؟»

۳۵ [35]

فرشته پاسخ داد: «روح‌القدس بر تو خواهد آمد و قدرت خدای متعال بر تو سایه خواهد افکند. از این رو، آن مولودْ مقدّس و پسر خدا خوانده خواهد شد.

۳۶ [36]

اینک اِلیزابِت نیز که از خویشان توست، در سن پیری آبستن است و پسری در راه دارد. آری، او که می‌گویند نازاست، در ششمین ماهِ آبستنی است.

۳۷ [37]

زیرا نزد خدا هیچ امری ناممکن نیست!»

۳۸ [38]

مریم گفت: «کنیزِ خداوندم. آنچه دربارۀ من گفتی، بشود.» آنگاه فرشته از نزد او رفت.

۳۹ [39]

در آن روزها، مریم برخاست و به‌شتاب به شهری در کوهستان یهودیه رفت،

۴۰ [40]

و به خانۀ زکریا درآمده، اِلیزابِت را سلام گفت.

۴۱ [41]

چون اِلیزابِت سلام مریم را شنید، طفل در رَحِمش به جست و خیز آمد، و اِلیزابِت از روح‌القدس پر شده،

۴۲ [42]

به بانگ بلند گفت: «تو در میان زنان خجسته‌ای، و خجسته است ثمرۀ رَحِم تو!

۴۳ [43]

من که باشم که مادرِ سرورم نزد من آید؟

۴۴ [44]

چون صدای سلام تو به گوشم رسید، طفل از شادی در رَحِمِ من به جست و خیز آمد.

۴۵ [45]

خوشا به حال آن که ایمان آورْد، زیرا آنچه از جانب خداوند به او گفته شده است، به انجام خواهد رسید.»

۴۶ [46]

مریم در پاسخ گفت: «جان من خداوند را تمجید می‌کند

۴۷ [47]

و روحم در نجات‌دهنده‌ام خدا، به وجد می‌آید،

۴۸ [48]

زیرا بر حقارتِ کنیزِ خود نظر افکنده است. زین پس، همۀ نسلها خجسته‌ام خواهند خواند،

۴۹ [49]

زیرا آن قادر که نامش قدوس است، کارهای عظیم برایم کرده است.

۵۰ [50]

رحمت او، نسل اندر نسل، همۀ ترسندگانش را در بر می‌گیرد.

۵۱ [51]

او به بازوی خود، نیرومندانه عمل کرده و آنان را که در اندیشه‌های دل خود متکبرند، پراکنده ساخته است؛

۵۲ [52]

فرمانروایان را از تخت به زیر کشیده و فروتنان را سرافراز کرده است؛

۵۳ [53]

گرسنگان را به چیزهای نیکو سیر کرده امّا دولتمندان را تهی‌دست روانه ساخته است.

۵۴ [54]

او رحمت خود را به یاد آورده، و خادم خویش اسرائیل را یاری داده است،

۵۵ [55]

همان‌گونه که به پدران ما ابراهیم و نسل او وعده داده بود که تا ابد چنین کند.»

۵۶ [56]

پس مریم حدود سه ماه نزد اِلیزابِت ماند و سپس به خانه بازگشت.

۵۷ [57]

چون زمان وضع حمل اِلیزابِت فرا رسید، پسری به دنیا آورد.

۵۸ [58]

همسایگان و خویشان چون شنیدند که خداوند رحمت عظیمش را بر وی ارزانی داشته است، در شادی او سهیم شدند.

۵۹ [59]

روز هشتم، برای آیینِ ختنۀ نوزاد آمدند و می‌خواستند نام پدرش زکریا را بر او بگذارند.

۶۰ [60]

امّا مادر نوزاد گفت: «نه! نام او باید یحیی باشد.»

۶۱ [61]

گفتند: «از خویشان تو کسی چنین نامی نداشته است.»

۶۲ [62]

پس با اشاره، نظر پدر نوزاد را دربارۀ نام فرزندش جویا شدند.

۶۳ [63]

زکریا لوحی خواست، و در برابر حیرت همگان نوشت: «نام او یحیی است!»

۶۴ [64]

در دم، زبانش باز شد و دهان به ستایش خدا گشود.

۶۵ [65]

ترس بر همۀ همسایگان مستولی گشت و مردم در سرتاسر کوهستان یهودیه در این باره گفتگو می‌کردند.

۶۶ [66]

هر که این سخنان را می‌شنید، در دل خود می‌اندیشید که: «این کودک چگونه کسی خواهد شد؟» زیرا دست خداوند همراه او بود.

۶۷ [67]

آنگاه پدر او، زکریا، از روح‌القدس پر شد و چنین نبوّت کرد:

۶۸ [68]

«متبارک باد خداوند، خدای اسرائیل، زیرا به یاری قوم خویش آمده و ایشان را رهایی بخشیده است.

۶۹ [69]

او برای ما شاخِ نجاتی در خاندان خادمش داوود، بر پای داشته است،

۷۰ [70]

چنانکه از دیرباز به زبان پیامبران مقدّس خود وعده فرموده بود که

۷۱ [71]

ما را از دست دشمنان و همۀ کسانی که از ما نفرت دارند، نجات بخشد،

۷۲ [72]

تا بر پدرانمان رحمت بنماید و عهد مقدّس خویش به یاد آورَد؛

۷۳ [73]

همان سوگندی را که برای پدرمان ابراهیم یاد کرد

۷۴ [74]

که ما را از دست دشمن رهایی بخشد و یاری‌مان دهد که او را بی هیچ واهمه عبادت کنیم،

۷۵ [75]

در حضورش، با قدّوسیت و پارسایی، همۀ ایام عمر.

۷۶ [76]

و تو، ای فرزندم، پیامبر خدای متعال خوانده خواهی شد؛ زیرا پیشاپیش خداوند حرکت خواهی کرد تا راه را برای او آماده سازی،

۷۷ [77]

و به قوم او این معرفت را عطا کنی که با آمرزیدن گناهانشان، ایشان را نجات می‌بخشد.

۷۸ [78]

زیرا خدای ما را دلی است پر زِ رحمت، وَز همین رو، آفتاب تابان از عرش برین بر ما طلوع خواهد کرد

۷۹ [79]

تا کسانی را که در تاریکی و سایۀ مرگ ساکنند، روشنایی بخشد، و گامهای ما را در مسیر صلح و سلامت هدایت فرماید.»

۸۰ [80]

و امّا آن کودک رشد می‌کرد و در روح، نیرومند می‌شد، و تا روز ظهور آشکارش بر قوم اسرائیل، در بیابان به سر می‌برد.