Beblia

	Китоби Муқаддас 1999 Луқо 1


Захираҳо

1
Азбаски бисёр касон ба тартиб додани нақли рӯйдодҳое сар кардаанд, ки рӯй доданашон дар миёни мо пурра маълум аст,

2
чунон ки онҳое ки аз ибтидо шоҳидон ва ходимони Калом буданд, ба мо расондаанд,

3
ман низ раво донистам, ки ҳама чизро аз ибтидо бо диққат тадқиқ намуда, пайи ҳам барои ту, эй Теофилуси муҳтарам, нависам,

4
то ки боварибахш будани он чиро, ки омӯхтаӣ, донӣ.

5
Дар айёми Ҳиродус, подшоҳи Яҳудия, Закарё ном коҳине аз навбати Абиё буд, ва зани ӯ аз духтарони Ҳорун буда, Элишабаъ ном дошт.

6
Ҳар дуи онҳо пеши Худо росткор буданд ва аз рӯи тамоми фармудаҳо ва фаризаҳои Худованд бекаму кост рафтор мекарданд.

7
Онҳо фарзанд надоштанд, чунки Элишабаъ нозой буд, ва ҳар ду ба пиронсолагӣ расида буданд.

8
Боре, ҳангоме ки ӯ бо навбати худ пеши Худо коҳинӣ мекард,

9
мувофиқи одати коҳинӣ, қуръа ба номи ӯ баромад, ки ба ибодатхонаи Худованд даромада, бухур сӯзонад;

10
ва ҳангоми бухур сӯзонданаш тамоми анбӯҳи мардум дар берун дуо мегуфт.

11
Баногоҳ фариштаи Худованд бар ӯ намудор гардида, дар тарафи рости қурбонгоҳи бухур истод.

12
Закарё ӯро дида, тарсид ва ба ҳарос афтод.

13
Аммо фаришта ба ӯ гуфт: «Эй Закарё, натарс, чунки дуои ту шунида шудааст, ва зани ту Элишабаъ ба ту писаре мезояд, ва бояд номи ӯро Яҳё гузорӣ.

14
Ва туро шодмонӣ ва хурсандӣ насиб мешавад, ва бисёр касон ба таваллуди ӯ шодӣ мекунанд.

15
Зеро ӯ дар назди Худованд бузург мешавад, ва май ва шароб наменӯшад, ва аз шиками модари худ аз Рӯҳулқудс пур мешавад,

16
ва бисёр касонро аз банӣ-Исроил ба Худованд Худои онҳо бозмегардонад.

17
Ва пешопеши Ӯ бо рӯҳ ва қуввати Илёс қадам мезанад, то ки дилҳои падаронро ба фарзандон ва саркашонро ба хиради росткорон баргардонад ва халқи дурусте барои Худованд омода намояд».

18
Закарё ба фаришта гуфт: «Инро аз рӯи чӣ донам? Зеро ман пир ҳастам, ва зани ман низ ба пиронсолагӣ расидааст».

19
Фаришта дар ҷавоби ӯ гуфт: «Ман Ҷаброил ҳастам, ки дар ҳузури Худо меистам, ва фиристода шудаам барои он ки ба ту сухан ронам ва ин хабари хушро ба ту расонам.

20
Ва инак, забонат лол шуда, то рӯзи ба амал омадани ин ту гап зада наметавонӣ, зеро ба суханони ман, ки дар вақти худ иҷро мешаванд, бовар накардӣ».

21
Дар ин миён мардум мунтазири Закарё буданд ва ҳайрон буданд, ки ӯ дар ибодатхона дер мекунад.

22
Ва ҳангоме ки берун омад, ба онҳо гап зада натавонист, ва онҳо фаҳмиданд, ки ӯ дар ибодатхона рӯъёе дидааст; ва ӯ ба онҳо имову ишора мекард, ва забонаш лол шуда буд.

23
Ҳангоме ки рӯзҳои хизматаш ба анҷом расиданд, ба хонаи худ рафт.

24
Ва пас аз он рӯзҳо зани ӯ, Элишабаъ, ҳомила шуда, панҷ моҳ худро аз ҳама пинҳон дошт, ва гуфт:

25
«Дар ин рӯзҳо Худованд назар карда, ба ман чунин амал кард, то ки нанги маро аз миёни мардум бардорад».

26
Ва дар моҳи шашум Ҷаброили фаришта аз ҷониби Худо ба Носира ном шаҳри Ҷалил фиристода шуд

27
назди бокирае ки номзади Юсуф ном марде аз хонадони Довуд буд; ва номи он бокира Марям буд.

28
Ва фаришта назди вай даромада, гуфт: «Салом бар ту, эй пурфайз! Худованд бо туст; ту дар миёни занон муборак ҳастӣ».

29
Аммо вай ӯро дида, аз суханонаш парешон шуд ва дар дили худ гуфт, ки ин чӣ саломе бошад.

30
Ва фаришта ба вай гуфт: «Эй Марям, натарс, чунки ту назди Худо файз ёфтаӣ;

31
ва инак, ҳомила шуда, Писаре мезоӣ, ва бояд номи Ӯро Исо гузорӣ.

32
Ӯ бузург мешавад ва Писари Ҳаққи Таоло номида мешавад; ва Худованд Худо тахти падараш Довудро ба Ӯ медиҳад;

33
ва Ӯ бар хонадони Яъқуб то абад подшоҳӣ мекунад, ва подшоҳии Ӯ поён нахоҳад дошт».

34
Марям ба фаришта гуфт: «Ин чӣ гуна мешавад, дар ҳоле ки ман бо марде набудам?»

35
Фаришта дар ҷавоби вай гуфт: «Рӯҳулқудс бар ту меояд, ва қуввати Ҳаққи Таоло бар ту соя меафканад; бинобар ин он Зодаи Муқаддас ҳам Писари Худо номида мешавад.

36
Инак, хеши ту, Элишабаъ, ки ӯро нозой меноманд, ӯ низ дар пирии худ писаре дар шикам дорад, ва ҳоло моҳи шашуми ӯст;

37
зеро назди Худо ҳеҷ чиз ғайриимкон нест».

38
Марям гуфт: «Инак, канизи Худованд ҳастам; бигзор бо ман аз рӯи сухани ту шавад». Ва фаришта аз пеши вай рафт.

39
Дар он рӯзҳо Марям роҳсипор шуда, бо шитоб ба шаҳре рафт, ки дар кӯҳистони Яҳудо аст,

40
ва ба хонаи Закарё даромада, ба Элишабаъ салом гуфт.

41
Ва чун Элишабаъ саломи Марямро шунид, бача дар шикамаш ба ҷунбиш омад; ва Элишабаъ аз Рӯҳулқудс пур шуд,

42
ва бо овози баланд хитоб намуда, гуфт: «Ту дар миёни занон муборак ҳастӣ, ва муборак аст самари шиками ту!

43
Ва ин ба ман аз куҷост, ки модари Хоҷаам назди ман омадааст?

44
Зеро ҳамин ки садои саломи ту ба гӯшам расид, бача аз шодӣ дар шикамам ба ҷунбиш омад.

45
Ва хушо он ки бовар кардааст, чунки он чи аз ҷониби Худованд ба вай гуфта шудааст, ба амал меояд».

46
Ва Марям гуфт: «Ҷони ман Худовандро ситоиш мекунад,

47
Рӯҳи ман аз Худои Наҷотдиҳандаи ман ба ваҷд омад,

48
Ки Ӯ ба канизи ночизи Худ назар кардааст; Зеро минбаъд ҳамаи наслҳо маро хушбахт мехонанд.

49
Зеро Зӯрофарин корҳои бузурге барои ман кардааст, Ва номи Ӯ қуддус аст,

50
Ва марҳамати Ӯ насл ба насл барои касонест, Ки аз Ӯ метарсанд.

51
Қуввати бозуи Худро нишон медиҳад; Онҳоеро, ки дар андешаҳои дил мағруранд, пароканда мекунад.

52
Зӯрмандонро аз тахтҳо сарнагун месозад Ва шахсони ночизро сарбаланд мегардонад;

53
Гуруснагонро бо чизҳои некӯ пур мекунад, Ва сарватмандонро дастхолӣ мефиристад;

54
Бандаи Худ Исроилро дастгирӣ мекунад, Ба хотири марҳамати Худ, —

55
Чунон ки ба падарони мо гуфтааст, — Ба Иброҳим ва насли ӯ то абад».

56
Ва Марям қариб се моҳ назди ӯ монд ва баъд ба хонаи худ баргашт.

57
Чун вақти зоидани Элишабаъ расид, ӯ писаре зоид.

58
Ва ҳамсояҳо ва хешу табори ӯ шуниданд, ки Худованд марҳамати Худро ба ӯ афзун кардааст, ва бо ӯ шод шуданд.

59
Ва дар рӯзи ҳаштум омаданд, ки кӯдакро хатна кунанд, ва мехостанд ӯро аз рӯи номи падараш Закарё ном монанд.

60
Лекин модараш дар ҷавоб гуфт: «Не, балки ӯ Яҳё номида шавад».

61
Ба вай гуфтанд: «Аз хешони ту касе нест, ки чунин ном дошта бошад».

62
Ва бо имову ишора аз падараш пурсиданд, ки ӯро чӣ ном ниҳодан мехоҳад.

63
Ӯ тахтачае талабида, бар он навишт: «Номи ӯ Яҳёст». Ва ҳама ҳайрон шуданд.

64
Дарҳол даҳон ва забони ӯ кушода шуд, ва ӯ ба сухан даромада, Худоро муборак хонд.

65
Ва ҳамаи ҳамсояҳои онҳо ба ҳарос афтоданд; ва тамоми ин воқеаро дар сар то сари кӯҳистони Яҳудия нақл мекарданд.

66
Ва ҳар кӣ мешунид, инро дар дили худ ҷо дода, мегуфт: «Ин кӯдак кӣ мешавад?» Ва дасти Худованд бо ӯ буд.

67
Падари ӯ, Закарё, аз Рӯҳулқудс пур шуд ва пайғамбарӣ намуда, гуфт:

68
«Муборак аст Худованд Худои Исроил, Ки ба дидори қавми Худ омада, ба он халосӣ додааст,

69
Ва барои мо шохи наҷот барпо кардааст Дар хонадони бандаи Худ Довуд,

70
Чунон ки аз қадим гуфтааст Бо забони пайғамбарони муқаддаси Худ,

71
Ки моро аз душманон наҷот медиҳад Ва аз дасти ҳамаи онҳое ки аз мо нафрат доранд;

72
Ба падарони мо марҳамат намуда, Аҳди муқаддаси Худро,

73
Қасамеро ба хотир меоварад, Ки Ӯ ба падари мо Иброҳим ёд карда буд,

74
Ва ба мо имконият медиҳад, Ки аз дасти душманони худ халос шуда, Бе тарс

75
ба Ӯ бо муқаддасӣ ва ростӣ ибодат кунем, Дар ҳолате ки тамоми рӯзҳои умри худ пеши Ӯ бошем.

76
Ва ту, эй кӯдак, пайғамбари Ҳаққи Таоло хонда мешавӣ, Чунки пешопеши Худованд қадам мезанӣ, то роҳҳои Ӯро омода кунӣ

77
Ва ба қавми Ӯ фаҳмонӣ, Ки наҷот дар бахшоиши гуноҳҳои онҳост,

78
Аз марҳамати дилсӯзонаи Худои мо, Ки Сапеда бо он аз олами боло ба дидори мо омад,

79
То ки касони дар торикӣ ва дар сояи марг нишастаро рӯшноӣ бахшад Ва пойҳои моро ба роҳи осоиш равона кунад».

80
Ва кӯдак калон шуда, рӯҳаш нерӯманд мегашт, ва то рӯзе ки ба Исроил падид омад, дар биёбон буд.


Tajik NT Bible 1999 © Institute for Bible Translation, Stockholm