Beblia

	พระคัมภีร์ในประเทศไทย (ERV) 2001 เพลงคร่ำครวญ ๑


บันทึกหมายเหตุ

๑ [1]

แย่แล้ว แย่แล้ว เยรูซาเล็ม ครั้งหนึ่งเคยเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่ตอนนี้ถูกทอดทิ้งให้เดียวดาย ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นเมืองที่ยิ่งใหญ่ท่ามกลางชนชาติต่างๆ แต่ตอนนี้ เธอเป็นเหมือนแม่ม่าย เธอเคยเป็นเจ้าหญิงที่สูงศักดิ์ท่ามกลางจังหวัดทั้งหลาย แต่ตอนนี้ เธอกลับกลายเป็นทาส

๒ [2]

เธอร้องไห้คร่ำครวญอย่างขมขื่นในยามค่ำคืน และน้ำตาอาบแก้ม ไม่มีใครปลอบโยนเธอเลย ในท่ามกลางคนเหล่านั้นที่รักเธอ เพื่อนๆของเธอต่างก็พากันทรยศเธอ พวกเขาได้กลายเป็นศัตรูของเธอ

๓ [3]

ยูดาห์ทนทุกข์เวทนาและถูกกดขี่ข่มเหงอย่างหนัก และถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลย เธออาศัยอยู่ท่ามกลางชนชาติต่างๆ แต่ก็ไม่มีความสงบสุขหรือความมั่นคงเลย คนพวกนั้นที่ไล่ล่าเธอก็ตามเธอทัน พวกเขาตามเธอมาทันตรงทางแคบ

๔ [4]

ถนนต่างๆที่มุ่งหน้าไปศิโยน ต่างร้องไห้คร่ำครวญ เพราะไม่มีใครเดินทางมาร่วมงานเทศกาล ประตูทั้งหมดของศิโยน ถูกปล่อยให้รกร้างว่างเปล่า พวกนักบวชของเธอครวญคราง นางสาวทั้งหลายของศิโยนต่างก็เศร้าโศกเสียใจ ตัวศิโยนเองรู้สึกขมขื่นยิ่งนักกับเรื่องทั้งหมดนี้

๕ [5]

พวกศัตรูของเยรูซาเล็มได้กลายเป็นพวกเจ้านายของเธอ ศัตรูของเธอก็ได้พักผ่อนอย่างสบายใจ ที่เป็นอย่างนี้ ก็เพราะ พระยาห์เวห์ได้ทำให้เยรูซาเล็มต้องทนทุกข์ทรมาน เพราะเธอฝ่าฝืนกฎอย่างมากมาย ลูกเล็กทั้งหลายของเธอได้จากไป ศัตรูของเธอได้จับพวกเขาไป

๖ [6]

สง่าราศีทั้งหมดของนางสาวศิโยนหมดไปแล้ว พวกผู้สูงศักดิ์ของเธอก็เป็นเหมือนกวางที่หาทุ่งหญ้าไม่เจอ ดังนั้นพวกเขาต้องเดินต่อไปอย่างหมดเรี่ยวแรงต่อหน้านักล่าสัตว์

๗ [7]

ในช่วงเวลาที่เยรูซาเล็มตกทุกข์ได้ยาก เธอได้ระลึกถึงของมีค่าทั้งหลายที่เธอเคยมีในอดีต เมื่อคนของเธอตกไปอยู่ในกำมือศัตรู และไม่มีใครช่วยเธอ พวกศัตรูของเธอก็มองเธอ และหัวเราะเยาะที่เธอล่มสลาย

๘ [8]

เยรูซาเล็ม ได้ทำบาปอันยิ่งใหญ่ ดังนั้นเธอจึงกลายเป็นของที่น่ารังเกียจ คนเหล่านั้นที่เคยให้เกียรติกับเธอ เดี๋ยวนี้กลับดูหมิ่นเธอเพราะพวกเขาได้เห็นเธอเปลือยเปล่า เธอร้องครวญคราง และหันจากไปด้วยความอับอายขายหน้า

๙ [9]

ความไม่บริสุทธิ์ของเธอติดอยู่ที่ชุดของเธอ เธอไม่ได้คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ความล่มสลายของเธอเกิดขึ้นอย่างน่าใจหาย และไม่มีใครปลอบโยนเธอ เธอร้องออกมาว่า “พระยาห์เวห์ ดูความทุกข์ของฉันสิ ดูสิ ว่าศัตรูของฉันคุยทับฉันขนาดไหน”

๑๐ [10]

ศัตรูของเธอได้ยื่นมือออกมาคว้าสิ่งที่มีค่าทั้งหมดของเธอไป ใช่แล้ว เธอได้เห็นชนชาติอื่นๆบุกเข้าไปในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเธอ ชนชาติเหล่านี้ เป็นชนชาติที่พระองค์ได้สั่งไว้ว่า “ห้ามไม่ให้คนพวกนี้เข้าไปในที่ประชุมของเจ้า”

๑๑ [11]

คนเยรูซาเล็มทั้งหมดร้องครวญครางหาอาหารกัน พวกเขาได้เอาสิ่งมีค่าของพวกเขามาแลกกับอาหาร เพื่อประทังชีวิตของพวกเขา เธอพูดว่า “พระยาห์เวห์เจ้าข้า ดูสิว่า ฉันได้กลายเป็นขอทานไปแล้ว”

๑๒ [12]

เฮ้ พวกเจ้า พวกเจ้าที่เดินผ่านมา มองไปทั่วๆสิ ดูสิว่า มีความเจ็บปวดไหนบ้างเหมือนกับความเจ็บปวดที่ได้เกิดขึ้นกับฉัน เป็นความเจ็บปวดที่พระยาห์เวห์ทำให้เกิดขึ้นกับฉันตอนที่พระองค์โกรธฉันอย่างแรง

๑๓ [13]

พระองค์ส่งไฟลงมาจากเบื้องบน และทำให้มันลึกเข้าไปในกระดูกของฉัน พระองค์ได้กางตาข่ายออกเพื่อดักเท้าฉัน และนำฉันกลับมา พระองค์ทำให้ฉันกลายเป็นดินแดนที่ว่างเปล่า และทำให้ฉันป่วยตลอดวัน

๑๔ [14]

พวกความบาปนั้นของฉันถูกผูกมัดเข้ากับแอก พระองค์ใช้มือของพระองค์ทอความบาปเหล่านั้นเข้าด้วยกัน ความบาปเหล่านั้นได้วางอยู่บนคอของฉัน มันดูดเอากำลังของฉันไป พระองค์ทำให้ฉันตกไปอยู่ในกำมือของคนเหล่านั้นที่ฉันต่อต้านไม่ไหว

๑๕ [15]

องค์เจ้าชีวิตได้ทอดทิ้งนักรบทุกคนของฉันที่เคยอยู่ข้างในกำแพงของฉัน พระองค์ได้เรียกระดมพลมาต่อต้านฉันเพื่อทำลายทหารหนุ่มของฉัน องค์เจ้าชีวิตได้เหยียบย่ำองุ่นอยู่ในบ่อองุ่นซึ่งเป็นของนางสาวยูดาห์

๑๖ [16]

ฉันร้องคร่ำครวญเพราะเรื่องเหล่านี้ ดวงตาของฉันนองไปด้วยน้ำตา ฉันรู้สึกอย่างนี้ เพราะไม่มีผู้ปลอบใจอยู่ใกล้ฉัน ไม่มีใครทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ลูกๆของฉันเป็นเหมือนกับดินแดนที่รกร้าง เพราะศัตรูของพวกเขามีชัยเหนือพวกเขา

๑๗ [17]

ศิโยนได้ยื่นมือออกมาทั้งสองข้าง แต่ไม่มีใครจะปลอบโยนเธอ พระยาห์เวห์ได้สั่งให้ชนชาติรอบๆยาโคบให้กลายเป็นศัตรูของเขา เยรูซาเล็มได้กลายเป็นเหมือนสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ท่ามกลางพวกเขา

๑๘ [18]

เยรูซาเล็มพูดว่า “พระยาห์เวห์นั้นทำถูกต้องแล้วที่ลงโทษฉัน เพราะฉันไม่เชื่อฟังคำสั่งของพระองค์ ชนชาติทั้งหลายในโลกนี้ ฟังให้ดี ดูความเจ็บปวดของฉันสิ ทั้งคนหนุ่มสาวของฉันถูกจับไปเป็นเชลยหมดแล้ว

๑๙ [19]

ฉันได้เรียกคนเหล่านั้นที่รักฉันให้มาช่วย แต่พวกเขาทำให้ฉันผิดหวัง พวกนักบวชและพวกผู้อาวุโสของฉันได้ตายไปในเมือง ตอนที่พวกเขาออกไปหาอาหารเพื่อประทังชีวิต

๒๐ [20]

พระยาห์เวห์เจ้าข้า ดูสิ ฉันกำลังตกทุกข์ได้ยาก ท้องของฉันกำลังปั่นป่วน ใจของฉันแตกสลายอยู่ภายใน เพราะฉันได้กบฏอย่างมาก เด็กๆถูกฆ่าฟันด้วยดาบอยู่บนท้องถนนด้านนอก ส่วนในบ้าน ความตายก็รออยู่

๒๑ [21]

ผู้คนได้ยินว่า ฉันกำลังร้องไห้คร่ำครวญ แต่ไม่มีใครปลอบใจฉัน ศัตรูของฉันทุกคนได้ยินถึงความเจ็บปวดของฉัน พวกเขาดีใจที่พระองค์ทำอย่างนี้กับฉัน ขอให้พระองค์โปรดนำวันแห่งการลงโทษนั้นเป็นวันที่พระองค์ได้ประกาศไว้ให้มาตกลงบนพวกเขาด้วย ให้พวกเขาเป็นเหมือนกับฉันด้วยเถิด

๒๒ [22]

ขอให้ความชั่วทั้งหมดที่พวกเขาทำปรากฏอยู่ต่อหน้าพระองค์ด้วยเถิด และขอให้พระองค์ทำกับพวกเขาอย่างร้ายแรง เหมือนกับที่พระองค์ทำกับฉันอย่างร้ายแรงเพราะสิ่งชั่วช้าทั้งหมดที่ฉันได้ทำไป ที่ฉันพูดอย่างนี้ ก็เพราะฉันครวญครางอย่างหนักและจิตใจฉันก็เจ็บป่วย”