کتاب مقدس در یک سال - 2014 کتاب مقدس فارسی

کتاب مقدس در یک سال آگوست ۱۰

ايوب ۱۱:۱-۲۰

۱. آنگاه صوفَرِ نَعَماتی در پاسخ گفت:

۲. «آیا کثرت سخنان را بی‌پاسخ باید گذاشت، و مردِ زیاده‌گو را برحق باید شمرد؟

۳. آیا یاوه‌گوییِ تو مردمان را ساکت کند؟ و چون ریشخند زنی، کسی شرمسارت نسازد؟

۴. تو به خدا می‌گویی: ”تعلیم من بی‌عیب است، و در نظر تو پاکم.“

۵. اما کاش خدا سخن گوید و لبهای خویش بر تو بگشاید،

۶. تا اَسرارِ حکمت را بر تو بنماید! زیرا خردمندی را دو جانب است. پس بدان که خدا کمتر از گناهانت تو را سزا داده است.

۷. «آیا عمقهای خدا را کشف توانی‌کرد؟ یا به کُنهِ قادر مطلق توانی رسید؟

۸. به بلندی آسمانهاست؛ چه توانی کرد؟ از هاویه ژرفتر است؛ چه توانی دانست؟

۹. طول آن از زمین دراز‌تر است، و عرض آن از دریا وسیع‌تر.

۱۰. «اگر به میان آید و حبس کند، و به محاکمه کِشد، کیست که مانع شود؟

۱۱. زیرا او مردمان فریبکار را می‌شناسد، و چون شرارت بیند، آیا بدان توجه نخواهد کرد؟

۱۲. هرگاه کُرّه خرِ وحشیْ انسان زاده شود، مردِ تهی‌مغز نیز عاقل می‌شود!

۱۳. «و اما تو، اگر دل خویش آماده سازی، و دستانت را به سوی او دراز کنی،

۱۴. و اگر گناه دستانت را از خود دور کنی، و نگذاری شرارت در خیمه‌های تو ساکن شود،

۱۵. آنگاه به‌یقین روی خود را بی‌عیب بر خواهی افراشت، و پایدار شده، نخواهی ترسید.

۱۶. مشقّت خویش را از یاد خواهی برد، و آن را چون آبِ رفته به یاد خواهی آورد.

۱۷. زندگی برایت روشن‌تر از روشنایی نیمروز خواهد بود، و تاریکی برایت همچون بامدادان.

۱۸. احساس امنیت خواهی کرد، زیرا که امید داری؛ به اطراف خواهی نگریست، و در امنیت خواهی آرَمید.

۱۹. خواهی آرَمید و کسی هراسانت نخواهد ساخت، و بسیاری تو را تملّق خواهند گفت.

۲۰. اما چشمان شریران تار خواهد شد؛ هیچ راه گریزی برای آنها نخواهد بود، و امیدشان جان دادنِ ایشان خواهد بود.»

ايوب ۱۲:۱-۲۵

۱. آنگاه ایوب در پاسخ گفت:

۲. «بدرستی که شمایید مردمان فهیم، و حکمت با شما خواهد مرد!

۳. اما مرا نیز چون شما درک و فهمی هست، و از شما کمتر نیستم؛ کیست که چنین چیزها را نداند؟

۴. «مضحکۀ دوستان گشته‌ام، من که به درگاه خدا فریاد برآوردم و او مستجابم فرمود؛ آری، مَن که پارسا و بی‌عیبم، مضحکه گشته‌ام!

۵. شخص آسوده، بر مصیبت به دیدۀ حقارت می‌نگرد، آماده برای کسانی که پایشان می‌لغزد.

۶. در خیمه‌های راهزنان صلح و سلامت حکمفرماست، و آنان که خدا را به خشم می‌آورند ایمن هستند، هم‌آنان که خدای خویش را بر دستانشان حمل می‌کنند!

۷. «اما حال از جانوران بپرس تا تو را بیاموزند، و از پرندگان آسمان، تا به تو بگویند؛

۸. با زمین سخن بگو تا تعلیمت دهد، و بگذار ماهیان دریا به تو خبر رسانند.

۹. کیست که از این همه درنیابد که دست خداوند آنها را به جا آورده است؟

۱۰. جانِ جمیع زندگان در دست اوست، و نَفَسِ تمامی افراد بشر.

۱۱. آیا چنانکه دهان خوراک خود را می‌چِشَد گوش سخنان را نمی‌سنجد؟

۱۲. حکمت نزد پیران است، و فهم در عمر دراز.

۱۳. «حکمت و قدرت نزد خداست؛ مشورت و فهم، از آنِ او.

۱۴. اگر ویران سازد، کسی را یارای بازسازی نیست؛ اگر انسان را در بند نهد، کسی را یارای رهانیدن نیست.

۱۵. اگر آبها را بازدارد، خشک می‌شوند؛ اگر آنها را رها سازد، زمین را به تمامی می‌پوشانند.

۱۶. قدرت و خردمندی نزد وی است، فریب‌خورده و فریب‌کار هر دو تحت اقتدار اویند.

۱۷. مُشیران را به تاراج می‌سپارد، و داوران را دیوانه می‌گردانَد.

۱۸. بندهای پادشاهان را می‌گشاید، و بر کمر ایشان کمربند می‌بندد.

۱۹. کاهنان را به غارت می‌سپارد، و قدرتمندان را سرنگون می‌سازد.

۲۰. مُعتمدان را از سخن گفتن بازمی‌دارد، و قوۀ تشخیص را از مشایخ می‌گیرد.

۲۱. اهانت را بر نجیبزادگان می‌ریزد، و کمربندِ زورآوران را می‌گشاید.

۲۲. چیزهای ژرف از میان تاریکی آشکار می‌سازد، و تاریکیِ غلیظ را به روشناییْ بیرون می‌آورد.

۲۳. قومها را بزرگ می‌سازد، و آنها را نابود می‌کند؛ قومها را وسعت می‌بخشد، و آنها را به تبعید می‌فرستد.

۲۴. عقل رؤسای ملتهای جهان را می‌رباید، و آنان را در بیراهه‌های بیابان سرگردان می‌سازد.

۲۵. در تاریکی، بدون نور کورمال راه می‌روند، و ایشان را چون مستان، افتان و خیزان می‌گرداند.

مزامير ۹۴:۱-۱۱

۱. ای خدای انتقام‌گیرنده، ای یهوه، ای خدای انتقام‌گیرنده، تجلی فرما!

۲. ای داور زمین، سر برافراز و متکبران را سزا ده!

۳. شریران تا به کی، خداوندا، شریران تا به کِی شادی خواهند کرد؟

۴. سخنان گستاخانه جاری می‌سازند؛ همۀ بدکاران لاف می‌زنند.

۵. قوم تو را، ای خداوند، لِه می‌کنند؛ و بر میراث تو ستم روا می‌دارند.

۶. بیوه‌زنان و غریبان را می‌کُشند، و یتیمان را به قتل می‌رسانند.

۷. و می‌گویند: «خداوند نمی‌بیند! خدای یعقوب درنمی‌یابد!»

۸. ای بی‌فهمانِ قوم، دریابید! ای جاهلان، کِی عاقل خواهید شد؟

۹. آیا آن که گوش را غرس کرد، نمی‌شنود؟ و آن که چشم را سرشت، نمی‌بیند؟

۱۰. آیا آن که قومها را تأدیب می‌کند، توبیخ نمی‌نماید؟ و آن که آدمی را تعلیم می‌دهد، علم ندارد؟

۱۱. خداوند از افکار انسان آگاه است؛ او می‌داند که آنها بطالت محض است!

امثال ۲۲:۲۴-۲۵

۲۴. با مرد تندخو دوستی مکن، و با آن که زود به خشم آید، دمساز مشو،

۲۵. مبادا راههای او را بیاموزی و جان خویش را به دام در افکنی.

روميان ۱۰:۱-۲۱

۱. ای برادران، آرزوی قلبی و دعای من به درگاه خدا برای قوم اسرائیل این است که نجات یابند.

۲. زیرا دربارۀ ایشان می‌توانم شهادت دهم که برای خدا غیرت دارند، امّا نه از روی معرفت.

۳. زیرا به سبب ناآگاهی از آن پارسایی که از خداست، و از آن رو که در پی اثبات پارسایی خویش بودند، در برابر آن پارسایی که از خداست، سر فرود نیاوردند.

۴. زیرا مسیح غایتِ شریعت است تا هر که ایمان آوَرَد، پارسا شمرده شود.

۵. موسی آن پارسایی را که بر پایۀ شریعت است چنین توصیف می‌کند: «کسی که اینها را به عمل آوَرَد، به واسطۀ آنها حیات خواهد داشت.»

۶. امّا پارساییِ مبتنی بر ایمان می‌گوید: «در دل خود مگو ”کیست که به آسمان صعود کند؟“ » - یعنی تا مسیح را فرود آورد -

۷. یا «”کیست که به جهان زیرین نزول کند؟“ » - یعنی تا مسیح را از مردگان بازآورد.

۸. و در مقابل، چه می‌گوید؟ اینکه «این کلامْ نزدیکِ تو، در دهان تو، و در دل توست.» این همان کلامِ ایمان است که ما وعظ می‌کنیم،

۹. که اگر به زبان خود اعتراف کنی «عیسی خداوند است» و در دل خود ایمان داشته باشی که خدا او را از مردگان برخیزانید، نجات خواهی یافت.

۱۰. زیرا در دل است که شخص ایمان می‌آورد و پارسا شمرده می‌شود، و با زبان است که اعتراف می‌کند و نجات می‌یابد.

۱۱. چنانکه کتاب می‌گوید: «هر که بر او توکل کند، سرافکنده نشود.»

۱۲. زیرا میان یهود و یونانی تفاوتی نیست، چرا که همان خداوند، خداوندِ همه است و همۀ کسانی را که او را می‌خوانند، به‌فراوانی برکت می‌دهد.

۱۳. زیرا «هر که نام خداوند را بخواند، نجات خواهد یافت.»

۱۴. امّا چگونه کسی را بخوانند که به او ایمان نیاورده‌اند؟ و چگونه به کسی ایمان آورند که از او نشنیده‌اند؟ و چگونه بشنوند، اگر کسی به آنان موعظه نکند؟

۱۵. و چگونه موعظه کنند، اگر فرستاده نشوند؟ چنانکه نوشته شده است: «چه زیباست پایهای کسانی که بشارت می‌آورند.»

۱۶. امّا همگان بشارت را نپذیرفتند، زیرا اِشعیا می‌گوید: «چه کسی، ای خداوند، پیام ما را باور کرده است؟»

۱۷. پس ایمان از شنیدنِ پیام سرچشمه می‌گیرد و شنیدنِ پیام، از طریق کلام مسیح میسّر می‌شود.

۱۸. امّا می‌پرسم: آیا نشنیدند؟ البته که شنیدند: «آوازشان در سرتاسر زمین منتشر گردیده، و کلامشان تا به کَرانهای جهان رسیده.»

۱۹. باز می‌پرسم: آیا اسرائیل آنچه را که شنید، درک نکرد؟ نخست، موسی می‌گوید: «به واسطۀ آنها که قومی به حساب نمی‌آیند، شما را به غیرت خواهم آورد؛ و به واسطۀ قومی نادان خشم شما را بر خواهم انگیخت.»

۲۰. سپس، اِشعیا جسورانه می‌گوید: «آنان که مرا نجسته بودند، مرا یافتند و خویشتن را بر کسانی که مرا نطلبیده بودند، آشکار ساختم.»

۲۱. امّا دربارۀ اسرائیل می‌گوید: «همۀ روز دستهای خود را دراز کردم به سوی قومی نافرمان و گردنکش.»

Persian (NMV) 2014